“Juffrouw, mag alstublieft de computer, please?” wordt mij gevraagd door vier paar oogjes. Ze komen net boven mijn bureau uit. Eentje staat zelfs te wiebelen op de tenen om de ogen boven de tafel te krijgen. Sinds een paar dagen hebben wij 5 Chromebooks gedoneerd gekregen. En de kleinste ondeugden in de opvang weten maar al te goed dat die Chromebooks er zijn. Ze willen ze maar wat graag gebruiken voor spelletjes en YouTube of zoals ze het zelf uitspreken: “Utube”.
Nu is het wel lastig om die vijf Chromebooks te verdelen onder alle bewoners, dus werken we met een uitgifte systeem én de laptops mogen enkel in de algemene ruimte gebruikt worden. Alleen hadden we er niet bij stil gestaan dat er zeer geregeld om die Chromebooks wordt gevraagd. Dat ze rondzwerven en dat we om de haverklap de opladers kwijt zijn.
Ook hadden we er nog niet bij stil gestaan dat we de laptops als middel konden inzetten om te onderhandelen. Dat klinkt slechter als dat het in de praktijk is, denk ik.
“Juffrouw, mag alstublieft de computer, please?”
Vanmorgen, bij aankomst, zag ik dat de algemene speelkamer 1 grote puinzooi was. Dat niemand echt wist wie het zo had achtergelaten. Wel ideeën, want die speelkamer wordt voornamelijk door dezelfde kleine mensjes gebruikt. Precies die mensjes die vandaag aan mijn bureau staan met de vraag: “Juffrouw, mag alstublieft de computer, please?”
Streng kijk ik ze aan en vraag: “hebben jullie al gezien dat de speelkamer nog niet is opgeruimd?”
Van binnen moet ik lachen, de vier paar ogen kijken mij aan en zachtjes schudden ze nee. Zo eerlijk zijn ze wel. Ook zie je hun hersenen overuren maken. Op zoek naar de juiste manier om niet de speelkamer op te hoeven ruimen en toch de Books te krijgen.
“Juffrouw, mag alstublieft de computer, please?” wordt mij gevraagd door vier paar vragende oogjes. Na een kleine stiltepauze, zegt de oudste: “eerst kamer opruimen en dan de computer, juffrouw, please?”
Wat ben ik blij met die gedoneerde Chromebooks!