Soms komt er een uitdaging op je pad waar je eens goed over na moet denken, maar waarbij je onderbuikgevoel zegt: “Doen”.
Dat was bij mij het geval toen ik een vacature tegenkwam om te gaan werken in opvanglocaties voor vluchtelingen. Of, zoals ik ze liever noem, ontheemden. Mensen die vanwege een conflict (oorlogen of natuurrampen) hun eigen huis, haard en land hebben moeten achterlaten.
De tekst in de vacature maakte mij nieuwsgierig.
Het functieprofiel sloot prima aan op wie ik ben, mijn werkverleden én mijn verschillende opleidingen. Er waren echter een paar zaken in de vacature waar ik een paar nachtjes over heb geslapen. Uiteindelijk mijn gevoel gevolgd en de knoop doorgehakt. Ik kon aan de slag als Locatiecoördinator bij opvanglocaties. Crisisnoodopvang, Noodopvang en ook Opvang voor ontheemden uit Oekraïne.
Hierbij is een nieuwe wereld voor mij opengegaan!
Veel gezien, veel gehoord en veel meegemaakt. Stiekem is de functie intenser dan ik van tevoren in had kunnen schatten.
Ineens had ik te maken met wet- en regelgeving die ik (nog) niet kende. Dus veel inlezen, zodat ik een beetje wist waar ik mee te maken had.
Ineens leerde ik heel veel over diverse culturen en de mensen erachter.
Ineens werd ik geconfronteerd met de invloeden van religie in de omgang met anderen.
Ineens werd ik geconfronteerd met zowel enorme dankbaarheid van bewoners, maar ook soms enorme ondankbaarheid.
Ineens werkte ik samen met beveiligers.
Ineens hoorde ik de meest verdrietige verhalen over het hoe en waarom bewoners ontheemden werden.
Ineens kreeg ik overheerlijk eten te proeven uit keukens van over de hele wereld.
Ineens zie ik hoe veerkrachtig de mens kan zijn.
Door alle indrukken en alle nieuwe inzichten kan ik enorm veel verhalen vertellen. Allemaal mijn belevenissen in de opvang en de verhalen achter de mensen die ik heb mogen leren kennen.
