Kleine landweggen trotserend. Google Maps die herhaaldelijk zegt dat ik een landsgrens ben gepasseerd en verwonderd kijk ik om me heen met de gedachte: “Waar ben ik nu weer beland”.
Google onderbreekt mijn verwondering, “Uw bestemming bevindt zich aan de rechterkant”. Bij een slagboom druk ik op de knop en word het terrein opgelaten. De start van mijn 1e dag bij een opvanglocatie.
Terwijl ik mijn auto parkeer, kijk ik om mij heen en zie een behoorlijk terrein met diverse grote gebouwen, een grasveld en een voetpad naar de entree van het hoofdgebouw. Rondom de entree spelen kinderen, terwijl volwassenen op stoeltjes zitten te genieten van de eerste zonnestralen van het jaar. Vol goede moed stap ik mijn auto uit en begeef me, via het voetpad, naar de entree.
Een nieuw begin voor mij en een nieuw gezicht voor de kinderen en de volwassenen die op het grasveld zitten. Ze bekijken mij, zijn nieuwsgierig naar het nieuwe gezicht en oogluikend neem ik alvast de omgeving in mij op.
Aangekomen bij de entree meld ik mij bij de beveiliging. Ik word opgehaald door een toekomstige collega en die neemt mij mee naar een grote zaal. De voormalige bedrijfskantine van een oude fabriek. Ook al is het nog vroeg, er zijn genoeg mensen aanwezig, want vandaag de dag is het de huiskamer voor bewoners van een vluchtelingenopvang. Deze oude fabriek is de komende twee jaar een opvanglocatie voor ontheemden uit landen van over de hele wereld.
“Hello miss, how are you today?”
Nog voordat ik goed en wel kan beseffen waar ik ben en wat ik ga beleven, spreekt een man met heldere, stralende ogen mij aan. Deels in het Engels, deels in zijn eigen taal. Ik moet nog schakelen, weet me even geen raad of houding te geven. Ik besluit de man, van begin 30, aan te horen en wijs te worden uit zijn verhaal. Mijn Engels is goed, maar mijn Arabisch is nog minimaal. Toch wil ik hem luisteren, ik merk dat hij blij is en zijn nieuws wilt delen. Voor hem is het namelijk duidelijk dat ik voortaan daar kom werken, dus een aanspreekpunt ben.
De man maakt mij duidelijk dat hij die ochtend goed nieuws heeft gekregen met betrekking tot zijn aanvraag voor asielaanvraag.
Ik ga mee in zijn enthousiasme. Later, veel later, leer ik dat zijn goede nieuws slechts de 2e stap was in zijn procedure. Een procedure die erg lang kan duren met wisselende uitkomsten. De details van zijn verhaal, die ochtend, weet ik niet meer. Wat ik nog wel heel goed weet, is het gevoel van zijn verhaal en wat ik in zijn ogen zag. Namelijk verdriet, verslagenheid, kracht, vastberadenheid en een twinkeling van plezier. Krachtige emoties die zowel begrijpelijk als bewonderingswaardig zijn! In een notendop leer ik dat hij zijn gezin, met twee jonge peuters, in een oorlogsland achter heeft moeten laten, dat hij een helse vlucht heeft gehad, zijn familie elke dag mist en niet kan wachten ze weer in de armen te sluiten. Alleen om dat te kunnen heeft hij een plekje nodig om zijn gezin veilig te kunnen houden.
“Wat bijzonder, dat een man die mij niet kent meteen een deel van zijn verhaal wilt delen” een gedachte die ik later nog regelmatig heb gehad bij hem en ook bij andere bewoners. Onder de indruk van zijn verhaal begin ik maar eens aan de rest van mijn werkdag.
Stap voor stap leer ik die dag procedures en maak ik kennis met de vele bewoners van de opvanglocatie.
Aan het eind van de dag rij ik naar huis, overdenk de dag en ben weer onder de indruk van het verhaal van de man met heldere, stralende ogen.