1 keuken, 20 verschillenden nationaliteiten en ruim 100 mensen die elke dag mee eten. Vandaag werk ik op een locatie waar iedere dag voor alle bewoners gekookt wordt. Het koken gebeurt door bewoners zelf. Dus er is een corveelijst waarop aangegeven staat wie wanneer kookt. Ze mogen zelf bepalen wat er die avond gegeten wordt, maar er wordt wel voor iedereen gekookt. Ik ben gewend aan de Nederlandse keuken (maar geniet ook van Spaans, Frans, Italiaans, etc), anderen zijn gewend aan de Arabische keuken en nog weer andere de Afrikaanse of Oost-Europese keuken. Dus hoe kook je dan elke dag voor iedereen?
Vandaag heb ik geleerd dat je het nooit goed kan doen!
De bewoners die vandaag, volgens de corveelijst, moesten koken kwamen niet opdagen. Iets wat wel vaker voorkomt. Ook was er veel onrust in de kantine en rondom de keuken. Dus, al met al een lekkere sfeer en daardoor niet makkelijk om andere gegadigden voor het koken te vinden. Mijn werkzaamheden waren afgerond en er stond niets urgents op het programma, dus dacht ik: “wat als ik zelf ga koken?” Dan los ik misschien wel meerdere problemen in 1 keer op.
Mouwen opstropen en gaan:
Ik duik de voorraadkamer in om te bekijken met welke ingrediënten ik iets kan maken. Werd ik blij van, want we hadden precies de ingrediënten voor een pasta Bolognese in huis. Een gerecht waar ik van kan genieten en ook nog eens weet hoe ik dat voor een grote groep mensen moet maken. Dat misschien niet iedereen ermee bekend is, dat was ik even vergeten…
Met alle ingrediënten onder de arm, duik ik de keuken in. Een aantal bewoners zien dat en, heel fijn, staan klaar om te helpen. Eerst is er nog wat discussie, want hoe ik de pasta voor me zie, zo wordt het niet gezien door bewoners uit andere continenten. Het begint al met de groentes. Voor in de pasta snij ik niet alles heel klein, want een beetje bite is wel zo lekker. Echter de bewoners denken daar dus anders over.
Maar, al snel worden de schouders opgehaald en gaan we aan de slag. Althans zo goed en zo kwaad als dat ons lukt. Thuis in mijn keuken heb ik alles makkelijk voor handen en weet ik welk keukengerei het beste gebruikt kan worden. In een opvang is niet alles aanwezig zoals ik het zou willen. Maar je roeit met de riemen die je hebt. En gelukkig denken de bewoners graag mee!
Nadat we een aantal uur in de keuken bezig zijn geweest, kan het eten uitgeserveerd worden. En, ohhh wat heb ik gelachen. Al die nationaliteiten bij elkaar, al die eetgewoontes onder 1 dak en dan een gerecht serveren die we in Europa prima kennen.
1 van de mannen in de opvang komt een bordje eten halen. Krijgt netjes de pasta met daarop de Bolognesesaus op een bordje en we strooien er ook nog wat lekkere kaas overheen. Hij kijkt ernaar. Neemt het geheel in zich op en en begint een heel verhaal waar ik niks van versta. Hij ratelt in zijn eigen taal en dankzij een collega krijg ik de vertaling.
‘Oh boy’, meneer is niet blij met het eten en eist te weten wie dit gemaakt heeft, want daar moet hij wat van zeggen. Glimlachend loop ik naar hem toe en vertel meneer dat het Pasta Bolognese is. Dat ik dat samen met een paar bewoners heb gemaakt. Bevalt het hem niet? “Dan mag je morgen zelf koken voor iedereen”, is mijn reactie.
Meneer loopt stilletjes weg, zet zich op een stoel en eet in alle rust zijn pasta Bolognese, voor het eerst in zijn leven.