Ik neem aan dat je dit niet wilt lezen…

Ik neem aan dat je dit artikel niet wilt lezen….
Waarschijnlijk is dit niet interessant….
Ik veronderstel dat je nu dit artikel gaat wegklikken, mocht je er al aan begonnen zijn….
Vermoedelijk heb je daar zelfs al een paar keer aan gedacht….

Elke dag staan we in contact met anderen. Op het werk, in de kroeg, bij de bus, online, in de supermarkt of aan de telefoon. We communiceren met elkaar. Verbaal, dus we praten of luisteren, maar ook non-verbaal. We kijken naar de ander. Elke dag doen we dit met mensen die we al kennen of als we nieuwe contacten aangaan.

Elk contact dat je maakt, beoordeel je. Misschien veroordeel je het zelfs. Het is onmogelijk om objectief naar dat contact te kijken of luisteren. Door ons eigen verleden, door onze eigen normen en waarden, door onze eigen kijk op de wereld en door onze eigen gedachten zal het contact altijd gekleurd zijn. Je maakt namelijk gebruik van je eigen referentiekaders. Over het algemeen gebeurt dit onbewust en is het erg lastig om te voorkomen.

Zo zijn er mensen die mijn LinkedIn profiel bekijken. Daar staat: “Per direct beschikbaar voor een nieuwe uitdaging. Bij voorkeur regio Breda, mag parttime of fulltime zijn!” Nu heb ik al een paar keer te horen gekregen: “Door je alleen te focussen op Breda, maak jij je zoektocht erg klein”. Er is mij zelfs al een keer verteld dat ik op deze manier nooit een baan krijg.
En dat terwijl ik alleen maar mijn voorkeur uitspreek. Want krijg ik nu een aanbod om morgen aan de slag te gaan in New York, ben ik gelijk weg!

Ik ben mezelf heel erg bewust van het doen van aannames, maar trap er zelf ook geregeld in.  Als iemand veel met computers bezig is, dan neem ik aan dat hij of zij een nerd is. Misschien ken je de serie “The Big Bang Theorie” wel. Maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Én toch is dat mijn eerste gedachte.
En hoe vaak ik mezelf er op betrap dat ik al zinnen in mijn hoofd aan het afmaken ben, die mijn gesprekspartner nog moet uitspreken. Of als ik naar de kapper ben geweest en niemand zegt er iets van…Dan zal het wel niet mooi zijn!

Hoe vaak ben jij je bewust van je eigen aannames?

Waarom schrijf ik hierover? Omdat het de basis is van heel veel miscommunicatie!

Zo kreeg ik ooit de vraag of ik van NIVEA had gehoord. Natuurlijk!! Gelijk dacht ik aan dat blauwe potje met een witte crème, die je op je huid kan smeren. Domme vraag vond ik het eigenlijk, want daar denkt iedereen toch aan?
Maar tegenwoordig denk ik bij NIVEA aan iets heel anders:

Niet Invullen Voor Een Ander

Samengevat: Doe GEEN Aannames! Altijd lastig om te doen, maar door aan NIVEA te denken betrap ik mijzelf geregeld op het doen van een aanname. Vervolgens corrigeer ik mijzelf, door te vragen:
– “Wat bedoel je daarmee?”
– “Dus als ik het goed begrijp…?”
– “Waarom wil je mij dit duidelijk maken?”
– “Waarom zeg je dat?”
Op deze manier vraag ik om een toelichting. Om te voorkomen dat ik het verhaal, vraag of opmerking van de ander zelf verder in ga vullen. Ik wil meer duidelijkheid! Dat zorgt dan voor een betere en heldere communicatie.

Gewoon even stoppen met aannames doen is niet eenvoudig (en in het begin erg wennen). Eigenlijk is het onmogelijk om er volledig mee te stoppen. Maar door je er bewust van te zijn kan het de miscommunicatie voorkomen. Je kan er elke keer weer van leren! Weg onduidelijkheid…Welkom NIVEA!!

Bij het schrijven van deze blog, heb ik de aanname gedaan dat jij dit artikel ging lezen! Hoe? Nou door te zeggen: “Ik neem aan dat je dit niet wilt lezen…” Door te spelen met de taal en het omgekeerde te zeggen van wat ik bedoel, neem ik aan dat jij nieuwsgierig wordt. Zijn mijn aannames terecht?

Reageer en Inspireer!

PS: Ik neem aan dat je dit niet interessant genoeg vind, om je aan te melden via de volgknop rechtsonder. Vermoedelijk wil je niet weten wanneer er weer een nieuw artikel van mij komt!