Iedereen van ons maakt dingen mee die een enorme indruk achterlaten op jouzelf en op je omgeving. Die omgeving is dan net wat jij nodig hebt of op wilt leunen en steunen, toch?
Je verliest je baan. Je hebt een aanrijding gehad. Een dierbare is overleden. Je partner is ernstig ziek. Partner is militair en wordt uitgezonden. Het lukt maar niet om in verwachting te raken. Je verliest je baby. Je relatie gaat uit. Je ……. je kan hier prima zelf invullen wat op jou van toepassing is. Het maakt niet uit hoe groot of klein het volgens een ieder is. Voor jou zal het een impact hebben.
De eerste dagen dat er iets gebeurd staat je telefoon, je mail en je deurbel waarschijnlijk niet stil. Iedereen wil je helpen en er voor je zijn. In week 2 krijg je nog steeds volop aandacht. Lieve berichtjes om je een hart onder de riem te steken. Week 3 worden de berichtjes al minder, maar je wordt nog steeds uitgenodigd en mensen zijn oprecht bezorgd om je en laten dat weten.
Maar na een maand of zo houdt het ineens op. Een enkel verdwaald berichtje komt er nog binnen. Maar is het voor jou dan ook voorbij? Dat wat jij hebt meegemaakt is opgelost?
Nou dat denk ik niet! Voor iedereen gaat het leven door, ook voor jou. Neemt niet weg dat er toch echt bij jou iets veranderd is. Maar een ander staat er niet meer bij stil. Er komt zelfs een moment dat mensen vinden dat je er maar klaar mee moet zijn. Gewoon doorgaan, niet stilstaan bij het verleden.
Maar wat als dat niet kan? Na een aanrijding kan dat dus echt nog maanden je leven beinvloeden. Jij bent degene die pijn heeft. Of stel je hebt een fysieke aandoening wat ervoor zorgt dat je net wat meer je leven moet plannen of inrichten. Of die kinderwens die maar niet vervuld wordt. Die zet je echt niet zomaar aan de kant.
Hoe komt het toch dat als er iets in iemands leven gebeurd we er gelijk met zijn allen boven op duiken?! En als je daar niet gelijk in mee gaat dan is dat niet eens goed, want blijkbaar interesseert het verdriet van die ander je niet eens. En waarom doen we dat toch massaal bij die niet leuke dingen in het leven?
Zo ken ik iemand waarvan de partner ernstig ziek was. Op een dag knapt bij hem alles even. De tranen vloeien volop. Het was voor hem ook een zwaar proces. We hadden hem alleen nog nooit zo verdrietig gezien. Juist hij was altijd vrolijk en sterk.
Dus toen hij deze kant liet zien, dook iedereen er bovenop! Men wilde er voor hem zijn. Met een man of twintig tegelijk! Dus ik vond het niet nodig om op dat moment er tussen te gaan staan. Krijg ik toch commentaar! Het zal mij wel niet interesseren, maar…..En het hele verhaal wordt verteld.
En weet je wat het interesseerde mij juist heel erg! Maar als er al zoveel mensen dan voor hem klaar staan… dan wacht ik mijn beurt wel even af. Een paar dagen later (iedereen alweer druk met zijn eigen ding) had de persoon in kwestie behoefte aan een praatje…….
Ieders leven gaat door, maar iemand die de pijn en het verdriet heeft is er na een maand niet vanaf. Dat kan soms nog wel vele malen langer duren. Kijk maar eens naar gebeurtenissen in jouw leven en hoe jij en je omgeving daarmee om gaat.
Waarom als ramptoerist er boven op duiken als je weet dat je later soms nog wel veel meer voor iemand kan doen!
Reageer en Inspireer
Je hebt helemaal gelijk Saskia. De heftigheid van het moment mobiliseert mensen. En dat dat daarna afzwakt is logisch want dan dient zich de volgende crisis al weer aan.
Dus wacht jij vooral een paar weken met liefdevolle aandacht. Dat spreidt wat beter. Maar oordeel liever niet over anderen zoals ze dat misschien over jou doen want ‘ieder huisje heeft zijn …’.
Hoi Tanja,
Wat een lieve reactie van je dank je wel! Ik ga mijn best doen om jouw advies op te volgen en vooral te blijven reageren wanneer de tijd daarvoor rijp is bij wie dan ook :-).